Rozdział 31

- Co z tobą?
Weszłam do kuchni, w której siedziała Perrie. To było chyba jej ulubione miejsce w całym domu. Często tu przebywała.
- A co ma być? - Odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Tak na prawdę, dobrze wiedziałam o co pyta. Pewnie nie wyglądałam zbyt dobrze. Ba! W porównaniu do niej wyglądałam jakbym była człowiekiem mieszkającym pod autostradą, który codziennie jest na niezłym kacu i nawet nie wie dlaczego tak jest.
Beznadzieja.
Podeszłam do lodówki i chwyciłam karton mleka. Usiadłam naprzeciwko - za dobrze - wyglądającej przyjaciółki. Odsunęła laptopa i splotła dłonie w koszyczek, dokładnie mi się przyglądając.
Myślałam o tym wszystkim, co wczoraj powiedział mi Zayn. Już nie wiem co powinnam zrobić. Z jednej strony nie chcę stracić Harrego. Z drugiej, nie potrafię pogodzić się z tym co zrobił.
Nie wiem! Nie mam pojęcia, co mam robić. To wszystko to jakiś cholerny krąg, z którego nie potrafię wyjść. Zayn mówi co innego. Perrie mówi co innego. Mogę już zwariować.
- Czemu się gapisz? - Uniosłam brew.
- Wyglądasz jakbyś miała wypadek z jakimś leśnym gnomem czy coś...
No właśnie.
- Pamiętasz jak kiedyś przejechałaś sarnę? - Zaśmiała się.
To nie było śmieszne.
To była Alice.
Ta wredna zdzira, której nienawidzę.
Westchnęła głośno, na brak mojej reakcji. Wstała i poszła do łazienki po chwili wróciła, stanęła za moimi plecami i zaczęła brutalnie rozczesywać moje włosy.
- Ał, co robisz?!
- Nie możesz, cały czas siedzieć na dupie i rozpaczać nad tym idiotą. - Nie nazywaj go tak. - Jesteś zbyt piękną i seksowną dziewczyną, żeby robić to co w tej chwili robisz! Spójrz na siebie. Przestań o nim myśleć.
- Łatwo ci powiedzieć - bąknęłam.
- Znajdziesz lepszego chłopaka. Są ich miliony na całym świecie - zrobiła wysokiego kucyka na czubku mojej głowy.
- Ale nie są tacy, jak Harry.
Niespodziewanie i gwałtownie obróciła mnie na krześle i chwyciła moją twarz w swoje dłonie. Jej buźka znalazła się stanowczo za blisko mojej.
Uh, mam nieświeży oddech.
- Słuchaj, jeżeli dalej będziesz tak myśleć, to do niczego nie dojdzie.
Okej, to co powiedziała miało sens.
- Czyli mam ruszyć tyłek i z nim pogadać? - Powiedziałam niepewnie. Chciałabym tego.
Tak bardzo za nim tęsknie.
- Oczywiście, że nie! Powinnaś ruszyć swoje szanowne, seksowne tyły i wyjść, na przykład na imprezę - zaproponowała. Najgorszy pomysł jak słyszałam - i wiesz co? Wyluzuj się, a Harry niech wsadzi te swoje kwiatki, w dupę Alice.
Uniosłam brew.
- Dzisiaj koleżanka z firmy, robi imprezkę. Pójdziesz tam ze mną i będziesz się świetnie bawić - uśmiechnęła się ukazując białe zęby.
- Nie mam ochoty na żadne imprezy - marudziłam.
Chciałam wyjść do klubu, ale nie z Perrie. Zdecydowanie wolę wychodzić z Harrym. Wtedy czuje się bezpiecznie i wiem, że nic mi się nie stanie.
- Idziesz. Idziemy, zabiorę też Zayna - złapała moją rękę i zaczęła ciągnąć do pokoju.

***

Najgorszy pomysł, i najgorsza impreza, na której byłam. Może dlatego, że nie potrafiłam się dobrze bawić. Jednym słowem: jestem w dołku.
Dno. Totalne dno.
Zayn i Perrie bawili się na parkiecie, co jakiś czas wracając, by wypić shota. Ja spędzałam czas w całkiem obcym mi mieszkaniu i nie czułam się tu dość swobodnie, zważając na nieznanych ludzi. Sączyłam powoli swojego drinka, w którego skład wchodził sok ananasowy i wódka. Takie drinki były moimi ulubionymi.
- Claudia?! - Usłyszałam zdziwienie w głosie jakiegoś mężczyzny. Odwróciłam się, ale w mojej głowie niebezpiecznie się zakręciło. Zrobiłam się bardzo senna. Mocny soczek. - Co ty tu robisz?
Głos należał do Joe, który stał już przede mną. Jego oczy były zamglone i lekko chwiał się na własnych nogach.
- Jak widać, jestem - wzruszyłam ramionami. - Bawię się! - Krzyknęłam entuzjastycznie.
Bzdura.
- Nie wiedziałem, że jesteś typem imprezowicza - uśmiechnął się półgębkiem i usiadł obok mnie.
- Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz - puściłam mu oczko. Jestem pewna, że gdyby nie alkohol, nie zrobiłabym i nie powiedziała, żadnej z tych rzeczy.
Zaśmiał się gardłowo jego zęby były lekko zżółkłe. Czułam od niego woń alkoholu i papierosów. Przysunął się bliżej mnie i nachylił w moją stronę. Zmarszczył brwi, kiedy utrzymałam z nim kontakt wzrokowy.
- Jesteś tu z chłopakiem? - Zapytał. Moje serce, nie wiedzieć czemu zabiło mocniej, a żołądek niekomfortowo się skurczył.
- Nie - odpowiedziałam bardziej zawiedziona, niż miałam to w zamiarze. Jednak on wydawał się być zadowolony z mojej odpowiedzi.
- Jesteś z Londynu? - Ponownie zadał pytanie.
- Nie, urodziłam się w Holmes Chapel jeśli o to pytasz.
- Od dawna tu mieszkasz?
- Chyba, dwa miesiące - wzruszyłam ramionami. Pokiwał głową ze zrozumieniem. Kąciki jego ust powędrowały ku górze, gdy odgarnęłam włosy z policzka, za ucho. Popatrzyłam na niego znacząco.
- Co? - Zapytałam.
Pokiwał głową i przeczesał palcami włosy.
- Przypominasz mi kogoś.
- Tak? - Uniosłam brwi. - Kogo?
- Nie, nie ważne. Po prostu, niektóre gesty... przypominają mi o kimś - uśmiech nie schodził z jego ust.
Na myśl, po jego słowach, przyszło mi do głowy to, że on żadnym gestem nie przypomina mojego chłopaka. Całkiem się od niego różni. Budową, wyglądem i charakterem.
- Wyjdziesz ze mną zapalić?
- Och, ja nie palę...
- Nie, ale możesz ze mną wyjść. Jest tu strasznie duszno.
- Okej.
Wstał i podał mi swoją rękę. Zawahałam się, ale chwyciłam nią i wyszliśmy z zatłoczonego domu. Powietrze na zewnątrz, rzeczywiście było wielkim przeciwieństwem, tego co dzieje się wewnątrz. Joe wyciągnął paczkę Marlboro z kieszeni swoich dżinsów. Przyglądałam się jak zapala papierosa umieszczonego pomiędzy różowymi ustami. Usiadłam na schodach przed domem, a on usiadł obok mnie.
- Chcesz? - Przysunął czynnik niosący śmierć wielu ludziom, w moją stronę. Przytaknęłam i wzięłam go pomiędzy palca wskazującego, a środkowego. Zaciągnęłam się czując specyficzny smak. Oczywiste było, że już kiedyś paliłam. Nie nałogowo, tylko od czasu do czasu. - "Ja nie palę" - zaśmiał się czarnowłosy i zabrał mi swoją własność.
Skupiłam wzrok na tatuażu, widniejącym na szyi chłopaka.
- Co oznacza? - Zapytałam.
- Co? - Popatrzył na mnie, ale po chwili zorientował się o co pytam. Jego dłoń z dużymi sygnetami na smukłych palcach, powędrowała do skóry, ozdobionej czarnym tuszem. - Ah... To, data śmierci mojej dziewczyny.
Wow, nie takiej odpowiedzi się spodziewałam.
- O mój Boże, przepraszam - rzuciłam spanikowana.
- Nic się nie stało. Przywykłem - uśmiechnął się pocieszająco. - Zmarła na raka.
- Przepraszam, nie wiedziałam...
- Oczywiście, że nie wiedziałaś, to nic.
- Musiała wiele dla ciebie znaczyć, skoro wytatuowałeś sobie datę jej śmierci.
- Żartujesz? To był najgłupszy pomysł, jaki kiedykolwiek zrealizowałem - przyznał szczerze. - Teraz to, - pokazał na tatuaż - odstrasza każdą laskę.
Zaśmiałam się.
- Coś takiego, mógł zrobić tylko psychiczny idiota. Taki jak ja - rozłożył ręce w obie strony, jakby czekał na oklaski. Wrócił do naturalnej postawy i zaczął mi się przyglądać. - To ją trochę przypominasz.
Uniosłam brwi. Nie miałam pojęcia co powiedzieć, więc nie odpowiedziałam nic. Wyrzucił końcówkę papierosa gdzieś przed siebie i wrócił do patrzenia na mnie. Widziałam kontem oka każdy jego ruch. Zadrżałam, gdy poczułam jego dotyk na swoim policzku. Popatrzyłam na niego, a on założył moje włosy za ucho. Jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej.
Ktoś niespodziewanie chwycił Joe za bluzę, przez co chłopak stracił grunt pod nogami i spadł z niedużych schodów. Moje serce niemal wyrwało się z piesi, gdy dostrzegłam sylwetkę Harrego, stojącą zaraz przede mną. Oddychał głęboko, był zły. Zszedł po schodach do czarnowłosego, który zdążył wstać. Z impetem uderzył w policzek Joe, a ten zachwiał się.
- Harry! - Krzyknęłam. Byłam pewna, że nie uda mi się odciągnąć Harrego od swojej ofiary. Takie sytuacje zaszły zbyt wiele razy, a ja nie byłam w stanie nic zrobić. Przepiękny chłopak z kręconymi włosami wymierzał kolejne ciosy, w czasie kiedy Joe próbował się bronić. Jedyne co przyszło mi na myśl, to Zayn.
Szybko weszłam do domu. Zapach alkoholu unosił się w powietrzu, a ciała oplecione były przez ciężki bas.
- Zayn! - Zaczęłam go wołać, przepychając się między ludźmi.
Proszę, żeby był w miarę trzeźwy.
Siedział w kuchni razem z Perrie. Całowali się. Powiedziałabym nawet, że obściskiwali, jakby mieli się zaraz pożreć.
- Zayn! - Szarpnęłam za jego ramię, a dwie pary oczu spoczęły na mnie. - Harry. On tu jest.
Mulat zmarszczył brwi i próbował przetworzyć moje słowa w swojej głowie. Kiedy już do niego dotarły otworzył szeroko oczy, a jego usta ułożyły się w literę "o".
- Musisz go powstrzymać, on zaraz zabije Joe! - Usiłowałam przekrzyczeć muzykę. Mężczyzna natychmiast wstał i zaczął kierować się do drzwi. Najwidoczniej nie był bardzo pijany, lub ma mocną głowę. Podążyłam za nim, znaleźliśmy się na zewnątrz. Harry akurat przewrócił chłopaka nad nim i uderzył go ponownie w twarz i brzuch. Zayn nie czekał, tylko od razu zaczął odciągać mężczyznę ogarniętego furią, od tego, który wypluł krew na zimny beton. Podbiegłam do niego i chwyciłam jego smukłą twarz, w swoje dłonie.
- Nic mi nie jest - wydusił.
Spojrzałam na Zayna, który trzymał rozwścieczonego chłopaka.
- Mo, odsuń się od niego - polecił spokojnym głosem więc tak też zrobiłam. Ten po chwili puścił, Harrego. Joe w pełni wstał i zaczął iść w nieznanym mi kierunku.
- Gdzie ty idziesz?! Jesteś pijany i cały w siniakach! - Zawołałam za nim.
Kompletnie nie wiedziałam co zrobić. Z jednej strony był Joe, o którego w tej chwili cholernie się martwiłam, a z drugiej, Harry, którego pewnie pożera złość i zazdrość.
- Mam to w chuju! Lepiej zajmij się swoim chłopakiem zanim kogoś nie zabije. On jest jakiś niedojebany! - Wykrzyknął, na co kręcony brunet zerwał się, ale Zayn go chwycił.
Byłam na granicy płaczu więc się poddałam i zaczęłam płakać.
- Kurwa! - Krzyknęłam w bezsilności i przysiadłam na schodku.
- Widzisz co robisz?! - Usłyszałam głos Perrie, ale nawet na nią nie spojrzałam. - Co ty robisz, co?! Myślisz, że bójkami coś osiągniesz?! Spójrz na nią!
- Perrie... - jej chłopak starał się opanować całą sytuacje. Muszę powiedzieć, że wykazał się niezwykłą oceną sytuacji i "trzeźwym" umysłem.
- Nie! Nikt nie będzie krzywdzić mojej przyjaciółki! Spójrz na to co robisz, ona powinna cię nienawidzić!
- Nie ty o tym decydujesz - syknął Harry, na co moje ciało zareagowało potężnymi dreszczami.
- Zabierz swoją fałszywą mordę z jej życia. Nie jesteś wart, kogoś takiego jak ona!
- Przestańcie! - Krzyknęłam i wstałam. Spojrzałam na przyjaciółkę, a później na zielonookiego.
- Kochanie... - Perrie zaczęła spokojnym głosem, zupełnie różniącym się od tego, gdy mówiła do Brytyjczyka. Szybko jej przerwałam.
- Nie. Nie odzywaj się już.
Po tych słowach w mojej głowie niebezpiecznie się zakręciło. Obraz przed oczami mi się rozmazał, a żołądek zaczął się buntować. Złapałam się murku nieopodal i nieco nachyliłam.
- Claudia, wszystko dobrze? - Harry zbliżył się. Pokiwałam głową. Nadmiar śliny zebrał się w moich ustach. Próbowałam ją przełknąć, ale to powodowało, że wszystko co dzisiaj pochłonęłam stawało w moim gardle. W końcu nie udało mi się tego uniknąć i pokarm wydostał się na powierzchnie. Zwróciłam chyba wszystko co tylko mogłam, oddychałam głęboko, a łzy kapały z moich policzków. To był najgorszy stan, w jakim mogłam się znaleźć. Okropne uczucie w moim gardle i ohydny smak w ustach.
Cała ta sytuacja mnie przerosła.
- Mo, wezmę samochód i zabiorę nas do domu.
- Zayn, jesteś pijany - zauważyłam. Mój głos przesiąknięty był chrypką. Przyjęłam od niego paczkę chusteczek. Wytarłam moje usta z wymiocin i wydmuchałam nos.Sukienka i buty, które miałam na sobie, też były pobrudzone. 
- To nic, musimy jakoś skończyć z tym gównem. Nie mam zamiaru spędzić tu całej nocy. Mam tylko jedno pytanie - przyciszył swój głos tak, że tylko ja byłam w stanie go usłyszeć. Patrzyłam na niego, a on zaczerpnął głęboki wdech. - Co z Harrym?
Spojrzałam ponad ramieniem Mulata na chłopaka, którego tak bardzo chciałam przytulić w tej chwili.
- Zabiorę ją do siebie - postanowił Harry, utrzymując ze mną kontakt wzrokowy.
- Co?! - Wykrzyknęła blondynka.
- Harry, nie wiem czy to najlepszy pomysł...
- Nie - odpowiedziałam szybko - pojadę z Harrym.
Brunet wyglądał jakby ulga oblała jego ciało. Jego piękne zielone oczy, rozbłysły nowym światłem.